ceyar

oturduğumuz eve on kilometre kadar uzakta ormanlık dağın eteklerinde beş dönüm kadar başta zeytin ağaçları, aklınıza gelen her türlü meyve ağacının olduğu bir bahçemiz var. altı yıl kadar önce aldı eşim onu çok isteyerek. epey emek sarfetti güzel bir yer yaptı. tek amacı da ekolojik tarım yapmak, sebzeyi ve meyveyi doğal yollarla yemekti. çeşitli kuşlar, kümes hayvanlarımız da mevcut. köpekler de en büyük dostu onun. iki yıl kadar önce aylarca bir odanın içinde hapsedilmiş, kıpkırmızı gözlü yüzü hafiften çarpık bir köpek getirdiler çevre ilçelerden birinden. kafasını kafes içerisine koyarak getirdiler hayvanı,yanından bile geçmek mümkün değil hırlıyor. zaten yüzüne bakamıyor insan kısacası vahşi birşey. çalışanlardan biri ona ceyar adını taktı, öyle de kaldı. geçenlerde bizim ceyar da bir tuhaflık var, havlamıyor, hırlamıyor huzursuz biryerleri ağrıyor besbelli. ilk kez kardeşim ve yeğenimle fark ettik hatta hayvanla hafiften dalga da geçtik dışkısını yapamıyor sandık. gece daha çok rahatsızlandı, veteriner geldi, karnında bir ur olduğunu öleceğini söyledi. o kadar üzüldük ki....saatler geçtikçe ağırlaştı bacaklarını tamamen yayarak yatıyor yanlara doğru sanki içinin ateşini toprağa vermek istiyor. veteriner iğne ilaç yaptı faydası yok. başka çareler düşünüldü ve bursa da hayvan hastanesine götürüldü. sorun idrar yollarındaymış iltahaplanmış kana karışmış, hayvana sıtması tutuyor. onu uyutarak ameliyat etmişler ve geri getirdiler. bizim ceyarın yaşı zaten yetmişi geçikmiş ama ölmesini hele göz göre göre acı çekmesini kim ister ki. hergün gelişmeleri takip ediyoruz hayvan toparlandı bir hafta sonra eski haline döndü. gene kırmızı kırmızı bakıyor, havlıyor hırlıyor ama tek fark eşime o kadar minnetkar bakıyor ki. ona ilave bir özellik kazandırdık. sen çok yaşa ceyar...