GÜNLÜKTEN..

Sevgili günlük, sana pek zaman ayıramadım, belki yazma isteğimin olmamasından ya da yoğunluktan. Aslında istesem, iki arada bir derede yazardım ya neyse....

Geçen hafta, martın beşinde oğluşun yaş günüydü. Okulda kutladı yeni yaşına girişini, okul bitiminde arkadaşlarıyla birlikte. Annesi ve ben pastayı okula getirdik. Mumları üflerken çıkmadık sınıflarına, sınıf öğretmeniyle ve arkadaşlarıyla yediler pastalarını, hani o yaşlarda pek istemezler ya ebeveynlerini çocuklar, biz de rahatsız etmedik .. Şu anda çalıştığım vakıf özel okulunda sekizinci sınıfta okuyor yeğenim. Her öğleyin yemekten önce veya teneffüs aralarında uğrayıverir öylesine, ben de onu beklerim uğrar diye, oturmaz bir iki dakika durur ve gider basket oynamaya. Okul takımında lisanslı bir öğrenci, il çapında dördüncü oldular. Terler, aralarda görmeye çalışırım kıyafetini değiştirsin isterim ama serde delikanlılık var ya reddeder. onbeş yaşına girdi ben onu severken ıpam benim diye severim, sıpam dememek için, biraz daha kibarlaştırarak.. Sekiz aylıkken girdi benim yaşamıma, hatta Filozof un da yaşamına. Elimde büyüdü diyebilirim, biz onu iki kadın büyüttük.. Bütün olanakları önüne serdiğimiz halde hiç şımarık değil, halden sözden çok anlayan bir delikanlı..Çok makul ve mantıklı, ne istediğini bilen, kararlmı bir çocuk. Çok da çalışkan, sekizinci sınıfa kadar hiç dördü olmadı karnesinde, hepsi 5.. Bu yıl OKS ye hazırlanıyor, dershane, özel ders, okul... bütün zamanı dolu.. üç ay daha tempo böyle devam edecek.

Evde siyah beyaz kanaryamızın olduğundan bahsetmiştim önceki postlarımda. Öylesine güzel ötüyordu ki, eve geleli kısa bir süre olmasına rağmen çok da alışmıştık birbirimize. Cuma günü akşam üzeri eve geldiğimde hiç sesi gelmiyordu kulağıma, her an ötmese de kafesteki hareketlerinden odada değilseniz bile hareketlendiğini anlıyordunuz.. Yemini, suyunu kontrol amaçlı yanına gittim, sırt üstü yatıyordu kafesin içinde, ölmüşş..... Yüreğim sızladı, çok üzüldüm. Bir daha almam artık kuş filan... Ama Filozof bir tane daha almış, hafta sonu evde olmadığımdan henüz gelmedi kafesine. Onu da kaybetmek istemiyorum..

Cumartesi günü saat 11 gibi üç kız kardeş anne babamıza gittik. Atladık arabaya birbuçuk saat sonra yanlarındaydık. Öğleden sonra da annemin akrabalarla yaptığı günü vardı, ikramları yaptık burdan, iyi oldu anneme, yorulmadı. Yirmi kişi kadardık, onlarla da görüşmüş olduk, hatta kimilerini yeni tanımıştık gelinleri yani. Hepimiz dışarıda yaşadığımızdan , sık sık gitsek de memleketimize herkesle görüşemiyorduk ki evde kendi kalabalığımızdan ve birlikte olma isteğimizden.. Akşam da muhabbetle geçti gitti.. Sabah kahvaltıdan sonra, çok genç yaşta kaybettiğimiz yeğenimizin mezarını ziyaret ettik, ayrıca dedeleri ve anneanne babaanneayi de..Bu kısım, hüzünlü ama yaşamın da ta kendisi.. Akşam üzeri de döndük geldik evlerimize.

Çiftlikte hummalı bir çalışma var, kütük ev gibi bir ev vardı çalışan ve bekçinin kaldığı.. Kendimize de yapmak istiyorduk zaman zaman kalacağımız.. Bodrum katını kış başında yaptırtmıştı Filozof. Üzeri için de kararsızlık içindeydik nasıl yapacağımız konusunda kütük ev mi, yoksa tuğladan mı diye.. En sonunda Uğur Dündar ın sunduğu Rüya Gibi proğramındaki çelikten yapılanlar gibi ev oluyor, dün malzeme gelmiş bir tırla, traktörlerle çiftliğe çıkartıyorlar, ev bitsin bilahare fotoğraflarını yayımlarım. Umarım içine eşyaları da tez zamanda alır, kullanıma sokarız yeni evimizi. Sanırım evin yapımı birkaç günde tamamlanacak..

Sevgiyle kalın, diğer postlarda buluşmak üzere...