özellikle şehirlerarası yolculuklarda, özellikle geceleri, özellikle ışığı olan evler beni düşündürür. bu evlerde kimler yaşıyor, yaşları kaç, sayıları, hastalar mı, karıkoca küsler mi, mutlular mı? aslında her hane ayrı bir hikaye.
o kapıları çalsan, sorular sorsan, cevaplar alsan..... kimbilir nekadar çok yazı yazılırdı haklarında, ne romanlar çıkardı.
hoşuma giden bir kitap okuduğumda, yazan kişiyi düşünürüm. yaşama dair bilmediklerimi öğrendiğimde aaaaaaaaaa bu da böylemiymiş diyebililirken, yazarın düş dünyasını, yazdıklarının yüzde kaçının kendi yaşadıkları olduğunu merak ederim hep. birgün kendimi yazmak istiyorum, tıpkı kardelen çiçekleri gibi. hiçbirşeyi kolay bulmadım ben. ailede her devrimi ben yaptım. genelde de başarılıydı devrimler. kısaca hiçbirşey kolay olmadı...
2 yorum:
Geceleri dağ başındaki kasabalarda tek tük ışığı yanan evlere bende ne senaryolar yazardım.. hala da yaparım gece yarısı uyanırsam mutfak penceresinden gördüğüm birkaç eve bakıp...
benim gibi düşünen insanların olması ne güzel...
Yorum Gönder