Çarşamba, Nisan 19, 2006

hayat ne acayipsin

haftasonu hasta olan kuzenimi görmeye gittim, istanbuldan ambulansla getirmişlerdi. bebekler gibi yatıyordu, bilinçsizce, yemeden, içmeden. bizleri tanımıyordu. sesin geldiği yöne bakıyor ama hiç tepki vermiyordu. daha geçen yıl hastalanmadan bizi evinde ne güzel ağırlamıştı. çok üzgünüm.

bu illet hastalığın son anları üç aşamaymış, o ikincisini yaşıyor. ama bugün aldığım son habere göre zaman zaman bilinci yerine geliyormuş, çay içmiş biraz yemek de yemiş. sevindim ama nereye kadar....

önceden planlanmış ispanya gezimiz vardı, perşembe günü eşimle birlikte gidiyoruz. benim bir yanım buruk, neylersin hayat acısıyla tatlısıyla geçip gidiyor. ...

3 yorum:

Yaz dedi ki...

Blogunuzu tesadüfen gördüm. Bu yazınızı okuduğumda içim acıdı. Allahım acil şifalar versin. Çok zor günler bunlar. Bende yaşamıştım. Allah sizlerede sabırlar versin.

yalnızlar kraliçesi dedi ki...

yaz, ilgine teşekkürler.

sevilay dedi ki...

Allah´dan umut kesilmez, insallah kuzinen iglesir. Cok üzüldüm okuyunca. Beynin de tumor mu var??

Selamlar